Inclinado en la tarde tiro mis tristes redes
Όταν γέρνω στα βράδια
ρίχνω τα δίχτυα της θλίψης μου
στα ωκεάνια μάτια σου
Όταν γέρνω τα βράδια
βρίσκω τη μοναξιά μου
να καίει στην πιο ψηλή φωτιά
Και σάμπως νά’ναι ναυαγός
τα χέρια της χτυπά τα χέρια της.
Πάνω από τα μάτια σου που χάνονται
σου στέλνω κόκκινα σινιάλα
σινιάλα που χτυπούν όπως τα κύματα
στην άκρη κάποιου φάρου
Μα εσύ είσαι τόσο μακρινή
τόσο δικιά μου είσαι
κορίτσι εσύ που μέσα σου
μόνο σκοτάδια κρύβεις
κι από το βλέμμα σου, στιγμές
προβάλλει αχτίδα φως
Όταν γέρνω στα βράδια
ρίχνω τα δίχτυα της θλίψης μου
στο κύμα που βογκά
στα ωκεάνια μάτια σου
Τα νυχτοπούλια δακρύζουν
κάτω από τα αστέρια
που λάμπουν όπως η ψυχή μου
να σ’αγαπάει
Η γη θα καλπάζει
;
φωτίζοντας τους τάφους
γαλάζια στάχυα
Inclinado en las tardes
tiro mis tristes redes
a tus ojos oceánicos.
Allí
se estira y arde
en la más alta hoguera
mi soledad que da vueltas
los brazos como un náufrago.
Hago rojas señales
sobre tus ojos ausentes
que olean como el mar
a la orilla de un faro.
Sólo guardas tinieblas,
hembra distante
y mía,
de tu mirada emerge
a veces la costa
del espanto.
Inclinado en las tardes
echo mis tristes redes
a ese mar que sacude
tus ojos oceánicos.
Los pájaros nocturnos
picotean las primeras estrellas
que centellean como mi alma
cuando te amo.
Galopa la noche en su yegua sombría
desparramando espigas
azules sobre el campo.
Avellinou © 23.12.2012