Peribanou
Περιμπανού τη λέγαν τα παιδιά, Περιμπανού
κι ήτανε δεκαπέντε χρονών
Έγραφε τ’ όνομά της στον καθρέφτη τ’ ουρανού
μ’ ενός πνιγμένου γλάρου φτερό
Μα της ζωής το κύμα το παράφορο
σάρωσε βάρκες και κουπιά
Και στο μεγάλο κόσμο τον αδιάφορο
ποιος τη θυμάται τώρα πια
Περιμπανού την έλεγα κι εγώ, Περιμπανού
κι ας μη με είχε ακούσει κανείς
Έμοιαζε με κοχύλι στο βυθό του αυγερινού
προτού καρδιά μου πέτρα γενείς
Μα της ζωής το κύμα...
Peribanou the children called her, Peribanou
and she was fifteen years old
She wrote her name on the sky's looking-glass
with the wing of a drowned seagull
But life's passionate wave
swept boats and oars
and in the great, uncaring world
who is left to remember her?
Peribanou I called her too, Peribanou
never mind that no-one ever heard me
She looked like a seashell at the bottom of the morning star
before my heart turned to stone
But life's passionate wave...
Sinistro © 11.05.2006