Das Gebet der Jungfrau
Μ’ είκοσι φθινόπωρα και άνοιξη καμμία απ’ την Υπάτη το `σκασα και πήγα στη Λαμία. Ήμουν μικρούλα κι άπραγη και δροσερή κι ωραία πως το `παθα μανούλα μου κι αγάπησα εκδορέα. Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη γι’ αυτό και ο Αλή Πασάς έπνιξε τη Φροσύνη. Στο δρόμο μου σφυρίζανε και με φωνάζαν Γκόλφω μα ευτυχώς τον Τάσο μου τον λέγανε Ροδόλφο. Ήμουν ψηλή κι ανάλαφρη κι αφράτη και μοιραία πως έμπλεξα μανούλα μου με τέτοιο διαφθορέα. Το γαρ πολυ του έρωτος γεννά παραφροσύνη γι’ αυτό κι οι νέοι μουσικοί θαυμάζουν τον Ροσίνι. Από σκαλί σ’ άλλο σκαλί κι από φιλί σε πάθος πήρα σοκάκι ανάποδα και μονοπάτι λάθος. Κι απ’ το Ροδόλφο στο Μηνά κι απ’ τον Κοσμά στον Πάνο πελάγωσα μανούλα μου και τώρα τι να κάνω. Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη το διάβασα στον Παλαμά, το βρήκα στον Δροσίνη.		Mit 20 Lenzen, nein, Herbsten bin ich aus Ypati weg nach Lamía gegangen. Ich war voll jung und unerfahren und frisch und schön, als ich gelernt habe, liebe Mama, und einen Gerber liebte. Ganz gewiss ruft die Liebe den Wahnsinn hervor, deswegen erwürgte auch Ali Pascha seine Frosini. Auf der Straße pfiffen sie mir hinterher und nannten mich Golfo, aber zum Glück hieß mein Tásos Rodólfo. Ich war groß und leicht und zart und schicksalsergeben, als ich, liebe Mama, in so viel Verdorbenheit verwickelt war. Ganz gewiss ruft die Liebe den Wahnsinn hervor, deswegen bewundern die jungen Musiker Rossini. Von einer Stufe zur anderen und vom Kuss zum Pathos, nahm ich die verkehrte Gasse und den falschen Pfad. Und von Rodólfo zu Minás und von Kosmás zu Pànos war ich völlig ratlos, liebe Mama, was soll ich jetzt machen. Ganz gewiss ruft die Liebe den Wahnsinn hervor, ich habe das bei Palamás gelesen und bei Drosínis gefunden.
lipsia © 25.03.2013

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info