Велика бајка
Μια φορά κι έναν καιρό,
στον κόσμο το σκληρό
που μου `ταξαν να ζω,
της αγάπης το μαχαίρι,
μ’ έκοψε βαθειά, με πλήγωσε βαριά,
δικό σου ήτανε το χέρι,
δική σου η μαχαιριά.
Κι ήμουνα παιδί μικρό,
σα νερό καθαρό, δροσερό,
μια πηγή για να πιεις,
τα φιλιά να γευτείς, να γιατρευτείς,
κι ήμουνα παιδί μικρό,
σα νερό καθαρό, δροσερό,
μια βροχή να πλυθείς,
ουρανούς της ψυχής να ονειρευτείς,
λόγια του καημού να ορκιστείς.
Μια φορά κι έναν καιρό,
δεν ήταν τυχερό,
χαρά κι εγώ να βρω,
της αγάπης το φεγγάρι
ρίχνει τα χαρτιά, κληρώνει χωρισμό,
δικό σου ήτανε το ζάρι
κι ο άσος ο καρώ.
Κι ήμουνα παιδί μικρό,
σα νερό καθαρό, δροσερό,
μια πηγή για να πιεις,
τα φιλιά να γευτείς, να γιατρευτείς,
κι ήμουνα παιδί μικρό,
σα νερό καθαρό, δροσερό,
μια βροχή να πλυθείς,
ουρανούς της ψυχής να ονειρευτείς,
λόγια του καημού να ορκιστείς.
Некада давно
у грубом свету
у ком су ме осудили да живим
оштрица љубави
ме је дубоко посекла и тешко ранила,
твојом руком.
Рану си ти задала.
А био сам веома млад,
као чиста, свежа вода,
извор са ког пијеш,
пољупце да пробаш,
да се излечиш.
А био сам веома млад,
као чиста, свежа вода,
киша да те окупа,
небо душе да сањаш,
да се закунеш речима бола.
Некада давно
није ми било дато
да и ја пронађем срећу.
Месец љубави отвара карте
и погађа растанак.
Теби је била наклоњена коцка
и сви адути.
А био сам веома млад,
као чиста, свежа вода,
извор са ког пијеш,
пољупце да пробаш,
да се излечиш.
А био сам веома млад,
као чиста, свежа вода,
киша да те окупа,
небо душе да сањаш,
да се закунеш речима бола.
τυχερούλα © 25.03.2013