Виле
Τριγύρω μου χορεύουνε ολόλευκες νιφάδες
τον ύπνο μου επισκέπτονται παράξενες κυράδες
Νεράιδες του λευκού χιονιού, παλιές μου αγαπημένες
μα όταν στα μάτια τις κοιτώ φαντάζουν Θεέ μου ξένες
Αναρωτιέται το μυαλό και την καρδιά ρωτάει
πώς γίνεται και η ζωή το όνειρο απατά ει
Χιόνιζε κάποτε παλιά, πάντα στα παραμύθια
μα γλίστρησε απ’ τα χέρια μας και χάθηκε η αλήθεια
Χίλια φιλιά και μιαν αρχή
μες στην υγρή ματιά σου
μες στη σιωπή, γλυκιά πνοή
τα τόσα μυστικά σου
Τριγύρω μου χορεύουνε τα βήματα του κόσμου
κι απ’ των ματιών σου τις πηγές ήρθα να κλέψω φως μου
Νεράιδες, κλέψτε μας κι εμάς, κλέψτε μας τα καμένα
σηκώστε μας σ’ ένα χορό με τα φτερά ανοιγμένα
Αναρωτιέμαι πια κι εγώ κι εσένανε ρωτάω
νύχτες πώς ξελογιάζομαι, στ’ όνειρο σεργιανάω
Νόμιζα πως στο πουθενά φωλιάζει η αλήθεια
μα χιόνισε, κι αρχίσαμε ξανά τα παραμύθια
Око мене плешу беле пахуље,
у сан ми долазе необичне даме,
беле снежне виле, које сам давно заволео,
али кад их погледам у очи, мој Боже, изгледају ми страно.
Мисли се питају, а ни срцу није јасно,
како то да живот вара сан.
Некада давно је падао снег, увек у бајкама,
али нам је исклизнуо из руку и истина се изгубила.
Хиљаду пољубаца и један почетак су
у твојим влажним очима.
У тишини је слатки дах
и толико твојих тајни.
Око мене плешу кораци света,
а од извора твојих очију дошао сам да крадем, сунце моје.
Виле, украдите и нас, украдите нам све што је изгорело,
подигните нас да плешемо раширених крила.
Није ми јасно, па и тебе питам,
како се ноћу збуним, ходам у сну.
Мислио сам да истина проводи зимски сан у ништавилу,
али пао је снег и опет смо започели бајке.
У слатком бунилу и лудој опијености,
све ће доћи ближе и бол ће бити побеђен.
У слатком бунилу и лудој опијености,
све ће доћи ближе и бол ће бити побеђен.
τυχερούλα © 08.05.2013