Mère obscure
Μίση προδοσίες και αγχόνες
πώς να βαστάξουν πες μου οι λαοί,
γίναν εφιάλτες οι αιώνες
κι έχει η καρδιά σαν κάρβουνο καεί.
Μίση προδοσίες και αγχόνες
δε μας θυμούνται ούτε κι οι θεοί.
Κλείνουν τα παράθυρα οι μανάδες
να μην κοιτάνε τ’ άμυαλα παιδιά,
γέμισαν οι δρόμοι από φονιάδες
τα βήματά τους άκου τα βαριά.
Κλείνουν τα παράθυρα οι μανάδες
κι έχουν μια μαύρη πέτρα στην καρδιά.
Φίλε το τραγούδι μου στο είπα,
είναι γραμμένο μ’ άλιωτη μπογιά.
Στείλε της εκδίκησης το γύπα
ν’ ανάψει της οργής την πυρκαγιά.
Φίλε το τραγούδι μου στο είπα
καν’ το δικό σου τώρα κι έχε γεια.
Κυρά ζωή σκοτεινή μητέρα
αχ δε μας πήγες παραπέρα.
Κυρά ζωή του καημού δασκάλα
σβήνεις το ένα έρχονται άλλα.
Haines, trahisons et potences :
Comment les peuples supportent-ils tout cela, dis moi ?
Les siècles sont devenus cauchemars
Et le cœur brûle comme le charbon
Les mères tiennent les fenêtres closes
Afin que leurs enfants innocents ne voient pas
les rues pleines d’assassins
Écoute comme les pas des meurtriers sont lourds
Les mères ferment les fenêtres
Et ont désormais une pierre noire à la place du cœur
Mon ami, je t’ai chanté ma chanson,
Elle est écrite avec une encre indélébile.
De la vengeance, laisse s’envoler le vautour
Et qu’il allume le feu de la colère.
Mon ami, je t’ai chanté ma chanson.
Qu’elle devienne tienne. Porte-toi bien.
Ah, Notre Dame la Vie, mère obscure,
tu ne nous as pas menés bien loin.
Notre Dame la Vie, toi qui nous enseignes l’amertume,
Que l’un d’entre nous s’éteigne, il en viendra aussitôt d’autres.
www.projethomere.com © 10.05.2013