Meren äärellä
Περνούσ’ από τη πόρτα σου, Μαρίτσα μου, συχνά και σε κοιτούσα
και στη καρδιά μου ένοιωθα, κρυφά πως σ’ αγαπούσα.
Οταν τα δυο ματάκια σου, Μαρίτσα μου, σε μένα τα γυρνούσες,
Κάθε ματιά σου μου `λεγε κι εσύ πως μ’ αγαπούσες.
Και τώρ’ αποφασίσαμε, Μαρίτσα μου, σαν βγει το φεγγαράκι,
στην αμμουδιά κουκλίτσα μου, να πάμ’ ένα βραδάκι.
Κι έτσι μποστά στη θάλασσα, Μαρίτσα μου, τα δυο θα ορκιστούμε,
πως πάντα θ’ αγαπιόμαστε και δε θα χωριστούμε.
Kuljin ohi ovesi, Maritsani, usein ja sua katsoin
ja sydämessäni tunsin, salaa että sua rakastin.
Kun silmäsi, Maritsani, minuun käänsit,
joka katseesi mulle kertoi että sinäkin mua rakastit.
Ja nyt päätimme, Maritsani, kun ilmestyy kuutamo,
hietikolle nukkeseni, menemme jonain iltana.
Ja niin meren äärellä, Maritsani, valan vannomme,
että aina toisiamme rakastamme emmekä eroa.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 27.04.2014