La Carta
Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια
Σα να `ταν όλα ψέματα στάχτες κι αποκαΐδια
Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με χτυπάει αέρας
Να ’χω το νου μου αδειανό
Να ’χω και πρίμο τον καιρό
Δε θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει
Δε χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει
Θέλω να `ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε
Πως νιώθουμε παράφορα
Πως ζούμε έτσι αδιάφορα
Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια
Θέλω να φύγεις να σωθείς να πάψεις να γκρινιάζεις
Να ξεχαστείς στη διαδρομή ποιος ήσουν και πώς μοιάζεις
Έτσι θα σ’ αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο
Σα μια γυναίκα μακρινή
Που αγάπησα πριν φύγω
Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια
Ya no quiero más pensar lo mismo y lo mismo
como sea todo mentira cenizas y restos
quiero ventanas abiertas que me sople el viento
que esté con mi mente en blanco
que tenga el tiempo favorable
Ya no quiero mas que me hables de lo que has vivido
no importa tanto aunque el vidrio rompió
quiero que vengas para verme, vengas para que hablemos
como sentimos apasionando
como vivimos sin razón
No quiero que te aflijas
las tardes de domingo
sin esta oscuridad
los años quedan vacíos
Quiero que te vayas para que te salves, que pares de gruñir
que te olvides en el camino quien fuiste y como pareces
así te amaré mucho y te veré un poco
como una mujer lejana
que amé antes que me fui
No quiero que te aflijas
las tardes de domingo
sin esta oscuridad
los años quedan vacíos
Nikolas © 20.06.2006