Постајеш талас
Φώτισες τις κόρες των ματιών μου
άστρο που τη νύχτα το σκάει
κι απ’ τα χείλη μου ζητάει
λίγες ώρες να περνά.
Σβήνω στο κρασί να μη με κάψεις
χάνω το κεφάλι μου μετά
τραγουδώ μες στα στενά
σε ζητώ παίρνω φωτιά.
Σώματα τσακισμένα
βράχια ερωτευμένα
που τα δέρνει ίδια θάλασσα
η ίδια ζωή τα ενώνει
και η ίδια τα εκδικείται
χωρίζει αυτά που την προκάλεσαν
και τη σπατάλησαν.
Μου `πες καληνύχτα πριν ξαπλώσεις
πάνω στου Μορφέα τα φτερά
κύμα γίνεσαι ξανά
κι ειν’ τα χέρια μου αμμουδιά.
Ξόδεψα τα δάκρυα της ψυχής μου
για να μην τη βλέπεις να πονά
μέρα γίνεται ξανά
και σε παίρνει μακριά.
Осветљаваш зенице мојих очију,
звезда си што ноћу нестаје
и од мојих усана тражи да с њима
проведе неко време.
Гасим се вином, да ме не изгориш,
после губим главу,
певам по уличицама,
тражим те, упадам у ватру.
Тела су намучена,
заљубљене стене
које удара исто море.
Сам живот их спаја
и он им се опет свети,
раздваја оно што га је изазвало
и што га је истрошило.
Пожелео си ми „лаку ноћ“ пре него што
си легао на Морфејева крила,
опет постајеш талас,
а моје руке пешчана обала.
Потрошила сам сузе моје душе,
да је не видиш да пати,
опет свиће дан
и односи те далеко.
τυχερούλα © 29.07.2014