Di fame
Βρήκαν την Τρίτη τον Στρατή,
ξεπαγιασμένο στο στρατί,
μ’ ένα βαθύ παράπονο
στα μάτια του να πέφτει.
Ήταν γδυτός ως τα μισά
κι είχε στα χείλη μια φτυσά
για σένανε, για μένανε
και τον ντουνιά τον ψεύτη.
Τί άλλο να σου γράψω, Κατερίνα,
πεθαίνουν οι ανθρώποι από πείνα,
πεθαίνουν οι ανθρώποι από πείνα.
Είχε χιονίσει αποβραδίς
κι ο αδερφός μας, ο Στρατής,
σ’ ένα χαντάκι κείτονταν,
κουρέλι πεταμένο.
Ήταν τα μάτια του ανοιχτά
και μέσ' στη χούφτα του, σφιχτά
κρατούσε ξεροκόμματο,
στο χιόνι βουτηγμένο.
Τί άλλο να σου γράψω, Κατερίνα,
πεθαίνουν οι ανθρώποι από πείνα,
πεθαίνουν οι ανθρώποι από πείνα.
Trovarono Stratis martedì
intirizzito nella strada
con una profonda pena
che gravava sui suoi occhi
Fino alla vita era nudo
e sul labbro c'era uno sputo
per te, per me
e per la falsa e bugiarda gente
Che altro scriverti Caterina
di fame la gente sta morendo
Sin da sera aveva nevicato
e il nostro fratello Stratis
era sepolto in un tombino
come uno straccio abbandonato
I suoi occhi erano aperti
e serrava nel cavo della mano
un cantuccio di pane secco
che la neve gli inzuppava
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 31.07.2014