Mirabas por la ventana
Στο παραθύρι στεκόσουν
κι οι δυνατές σου οι πλάτες
φράζαν ακέρια τη μπασιά
τη θάλασσα τις τράτες.
Κι ο ίσκιος σου σαν αρχάγγελος
πλημμύριζε το σπίτι
κι εκεί στ’ αυτί σου σπίθιζε
η γαζία τ’ αποσπερίτη.
Κι ήταν το παραθύρι μας
η θύρα όλου το κόσμου
κι έβγαζε στον παράδεισο
που τ’ άστρα ανθίζαν φως μου.
Κι ως στεκόσουν και κοίταζες
το λιόγερμα ν’ ανάβει
σαν τιμονιέρης φάνταζες
κι η κάμαρα καράβι.
Και μες στο χλιό και γαλανό
το απόβραδο έγια λέσα
μ’ αρμένιζες στη σιγαλιά
του γαλαξία μέσα.
Και το καράβι βούλιαξε
κι έσπασε το τιμόνι
και στου πελάγου το βυθό
πλανιέμαι τώρα μόνη.
Te erguías en la ventana;
y tu vigorosa espalda
tapaba la entrada entera,
el mar y los pequeros.
Y tu sombra cual arcángel
inundaba la casa;
y sobre tu oreja chispeaba
la mimosa del lucero.
Y era nuestra ventana
puerta del mundo entero:
que daba al paraíso
donde florecían astros, luz mía.
Y allí de pie, mirando
la puesta del sol,
semejabas timonel;
y la habitación, el barco.
Y dentro del crepúsculo
tibio y sereno "¡cía, boga!"
me metías navegando
en la quietud de la Vía Láctea.
Y el barco naufragó;
y se cascó el timón;;
y por el fondo del mar
ahora me pierdo sola.
Avellinou © 06.08.2014