Indescribable, they say
Απερίγραπτη λένε, η φτώχεια της Ισταμπούλ
Η πείνα θερίζει τους ανθρώπους
Βουλιάζουν λένε στο χτικιό
Κι οι κοπελίτσες, έτσι λένε,
Στα θεωρεία του σινεμά και στα χαλάσματα
Άσχημα τα νέα για τη μακρινή μου πολιτεία
Την πολιτεία των τίμιων τω εργατικών
Και των πτωχών ανθρώπων
Για την αληθινή μου Ισταμπούλ
Την πολιτεία που μένεις πολυαγαπημένη μου
Την πολιτεία που κουβαλάω
Πάνω στους ώμους μου
Μες στο σακί μου
Από εξορία σε εξορία
Από φυλακή σε φυλακή
Την πολιτεία που’χω στην καρδιά μου
Σαν ένα μαχαίρι σαν την εικόνα σου
Μέσα στα μάτια μου
Indescribable, they say is the poverty of Istanbul
Hunger mows down the people
They are drowning in the misery
And the young girls, they say,
In the theory of the cinema and in ruin
The news is bad about my far away city
The city of honorable and hardworking people
And of poor people
About my true Istanbul
The city where you live, my beloved
The city which I carry
On my shoulders
In my sack
From exile to exile
From jail to jail
The city which I have in my heart
Like a knife like your picture
In my eyes
Love Song for Greece, Eva Johanos © 06.08.2014