Ramon
Σαν τις αλογόμυγες
στης άνοιξης την πλάτη
τώρα χάσκουν αδειανά
τα πολυβολεία.
Τα κοιτώ κι αναριγώ
που μια μέρα είδα
τον αντάρτη τον Ραμόν
στ’ ουρανού την άκρη.
Άρμεγε μια αχτένιστη
μια ρούσα γίδα
κι όπως κοντοστάθηκα
λόγο μου απευθύνει.
''Είναι τόσο όμορφη
η μέρα που πονάει''
και με μια γερή κλωτσιά
όλο το γάλα χύνει.
Like the horseflies
sitting on the back of the spring
the marksmen’ entrenchments
now gape empty
I look at them and I shudder
at the memory that once I saw
Ramon, the guerilla
on the edge of the sky
He was washing an uncombed
a red-haired goat
and as I stood by
he said to me:
"The day is so beautiful
that it hurts”
and with a strong kick
he spills all the milk he had gathered.
Adrastos Lamnon © 06.08.2014