Љубав не чека
Πριν ώρες, πριν μέρες, πριν χρόνια
σ`αυτή τη ζωή, ή την άλλη
θυμάμαι να λες: Θα `ρθω πάλι
μιαν άνοιξη, μια Κυριακή
Γυρίσαν πολλά χελιδόνια
φεγγάρια γέμισαν κι άδειασαν
βροχές κι ενοχές με γεράσαν
κι εγώ περιμένω εκεί.
Μα ο έρωτας δεν περιμένει
το θαύμα κι αλλού θα το βρει
μια νύχτα και γίναμε ξένοι
μια μέρα και γιναμ`εχθροί.
Για ώρες, για μέρες, για χρόνια
ποιος τάχα προσκέφαλο σ`έχει
κι εμένα στον ύπνο μου βρέχει
κι ο ήλιος αρνιέται να βγει
Στη γη, στη φυγή, στα σεντόνια
στους ίσκιους που ανοίγω και μπαίνω
κι ανέλπιδα εκεί περιμένω
σα να` ταν να`ρθείς μιαν αυγή.
Пре неколико сати, дана, година
у овом животу или другом
памтим да си рекао: Доћи ћу опет
једног пролећа, у недељу.
Вратиле су се многе ласте,
мењале су се месечеве мене,
кише и кривице су ме остариле,
а ја чекам тамо.
Али љубав не чека,
чудо ће наћи и негде другде,
за једну ноћ постали смо странци,
за један дан постали смо непријатељи.
Сатима, данима, годинама,
ко ли те има на узглављу?
А у мојим сновима пада киша
и сунце одбија да сине.
На земљи, у склоништу, у постељи,
у сенкама које отварам и у које улазим,
чекам безнадежно,
као да ћеш наићи једног јутра.
τυχερούλα © 06.08.2014