Oda a una muerta
Το δώμα τ’ ολομόναχο
βροντούσε από τραγούδια
στα χέρια και στο μέτωπο
έτρεμαν τα λουλούδια
της κορασιάς απ’ έλαμπε
σαν άστρο της αυγής
Είναι αλαφρό το χώμα σου
σαν της ελιάς τα φύλλα
σαν της δροσιάς το στάλαμα
μη σου βαρύνει αν χείλο
ανθρώπου δώσει φίλημα
στην πέτρα που κρατείς
Solitaria la casa
de canciones reverberaba
En los brazos y la frente
se mecían las flores
de la muchacha esplendente
como lucero de Oriente.
Es leve tu tierra
cual hojas de olivo
o gotas de rocío.
No te pese si labio
humano besa
la losa que sujetas.
Avellinou © 07.08.2014