Het lied van de sirene
Με τ’ άσπρο μου μαντήλι
θα σ’ αποχαιρετήσω
και για να μου `ρθεις πίσω
στην εκκλησιά θα μπω.
Θ’ ανάψω το καντήλι
και το κερί θα σβήσω
τα μάτια μου θα κλείσω
και θα σ’ ονειρευτώ.
Γιατί είσαι λυπημένο
και δε μιλάς και συ
πουλί ταξιδεμένο
σε μακρινό νησί;
Είχα τα δυο σου χείλη
κρυφό της νύχτας αστέρι
μα το δικό μου αστέρι
μη παίρνεις από δω.
Σου χάρισα κοχύλι
να το κρατάς στο χέρι
ως τ’ άλλο καλοκαίρι
που θα σε ξαναδώ.
Met mijn witte zakdoek
zal ik je uitwuiven
en opdat je terug bij mij zou komen
zal ik de kerk binnengaan.
Ik zal de kandelaar aansteken
en de kaars doven
mijn ogen zal ik sluiten
en van jou gaan dromen.
Waarom ben je verdrietig
en praat je niet
jij vogel op reis
naar een ver eiland?
Ik had jouw twee lippen
een verborgen nachtster
maar mijn eigen ster
neem die niet weg van hier.
Ik gaf je een schelp
om in je hand te houden
tot de volgende zomer
als ik je weer zal zien.
renehaentjens © 26.08.2014