Я привык к тебе
Μεσημέρι ξυπνώ, το μυαλό μου θολό
το κρεβάτι κομμένο στα δύο
Μια ασπιρίνη ζητώ και ένα χάδι απαλό
Μα στο σπίτι αντηχεί ένα αντίο
Δυο στιχάκια σαχλά, τραγουδάω δειλά
περπατάω, μα δε προχωράω
Είναι οι μέρες αργές και οι νύχτες βαριές
Αλυσίδες σφιχτά τις φοράω
Σε συνήθισα εδώ, δε θα πω σ’ αγαπώ
Θ’ αποφύγω ακόμα ένα ψέμα
Κι αν πονάω εγώ, θα αλλάξει κι αυτό
έχει πάντα δυο όψεις το κέρμα
Είχες πει "Ως εδώ" και ένα αντίο ψυχρό
κι είχα μείνει στην πόρτα να στέκω
Μ’ αλκοόλ και καπνό τη σιωπή ξεπερνώ
το εχθές με το σήμερα μπλέκω
В полдень просыпаюсь, мой разум затуманен,
постель разделена надвое,
ищу таблетку аспирина и твоё нежное прикосновение...
Но в доме раздается эхом "прощай!"...
Два куплета глупых, пою трусливо;
иду, но не продвигаюсь...
Дни - медленные и ночи - тяжёлые,
оковы крепкие ношу...
Я привык к тебе, не скажу "я люблю тебя" -
избегу ещё одной лжи.
Даже если больно мне, изменится и это,
у монеты всегда две стороны.
Ты сказала "хватит!" и одно холодное "прощай!",
а я остался стоять в дверях.
Алкоголем и куревом тишину превозмогаю,
вчерашний день с сегодняшним перемешались...
Panselinos © 07.09.2014