Aristotélous-Strasse
Σάββατο κι απόβραδο και ασετυλίνη
στην Αριστοτέλους που γερνάς
έβγαζα απ’ τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι
σου `ριχνα στα μάτια να πονάς
Παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες κι αστυνόμους
κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ
και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους
τ’ Άη Γιάννη θα `τανε θαρρώ
Βγάζανε τα δίκοχα οι παλιοί φαντάροι
γέμιζ’ η πλατεία από παιδιά
κι ήταν ένα πράσινο, πράσινο φεγγάρι
να σου μαχαιρώνει την καρδιά
Παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες κι αστυνόμους
κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ
και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους
τ’ Άη Γιάννη θα `τανε θαρρώ
Samstags, spätnachmittags und Azetylen
in der 'Aristotélous', wo du alt wirst
ich kramte Mandarinenschalen aus meinen Taschen
warf sie dir zu, in den Augen solltest du schmachten
So klein waren sie, spielten Räuber und Gendarm
und ihre Anführerin war Argiró
sie zündelten in den Straßen weiter oben
bei 'Ag. Giannis' war es wohl, glaube ich
Die alten Soldaten lüfteten ihre Käppis
der Platz war voll von Kindern
und es gab einen grünen, grünen Mond
der einen ins Herz stechen konnte
So klein waren sie, spielten Räuber und Gendarm
und ihre Anführerin war Argiró
sie zündelten in den Straßen weiter oben
bei 'Ag. Giannis' war es wohl, glaube ich
Xantomenos, Herbert Hoeffer © 18.04.2016