Drapetsona
Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά Το `δερνε αγέρας κι η βροχή μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή. Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός κάθε παράθυρό του κι ουρανός Κι όταν ερχόταν η βραδιά μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί		Built with blood, every stone with its own sorrow, Every nail in it bitterness and sobbing, But when we'd return home from work at night, Me and her, [would have] dreams and kisses. Wind and rain would batter it, But it was our harbour, a hug, sweet expectation Oh, our little house - it, too, had soul. Take away our wreath, take away our geranium, We don't have a life in Drapetsona* anymore, Hold my hand and let's go, my star We'll enjoy our lives even if we're poor. A bed and a swing in the corner, Stars and birds [visible] in its roof filled with holes, Every door in it, sweat and sighs, Every window in it, the sky. And when the night would come In our narrow backstreet, the guys would let loose [have fun; revel] Oh, our little house - it, too, had soul. Take away our wreath, take away our geranium, We don't have a life in Drapetsona anymore, Hold my hand and let's go, my star We'll enjoy our lives even if we're poor.
ξαν2910, Ross/Ρος © 19.04.2016

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info