Изгарям корабите си
Τα καράβια μου καίω
τα καράβια μου καίω τα καίω
δε θα πάω πουθενά.
Μπρος στα πόδια σου κλαίω
μη μ’αφήσεις σου λέω σου λέω
να σ’αφήσω ξανά.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να ’βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Τα παιδιά στην κερκίδα
είναι η μόνη σου ελπίδα ελπίδα
πρωινός ουρανός
Σταυρωμένη πατρίδα
μες στα μάτια σου είδα αχ είδα
της ανάστασης φως.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να ’βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Όποιος σε δει
για μια στιγμή
δίχως του πένθους
το μαύρο μανδύα.
Θα ’σαι εσύ
θεά γυμνή
η αμαρτία του
κι η τιμωρία.
Σαν οπτασία
για μια ζωή.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
στην έρημη χώρα
ώσπου να ’βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Изгарям корабите си
Изгарям корабите си, изгарям ги
никъде няма да ходя.
В краката ти плача
не ме оставяй, моля те,
да те оставя отново.
И макар досега да не си ми дарила
дори една милувка,
пак тук ще се връщам.
От инат и лудост ще живея
в тази страна
докато намеря вода,
защото тук принадлежа.
Обикновените хора
са единствената ти надежда, надеждата ти,
твоето утринно небе.
Разпната Родино,
в очите ти видях, да видях,
пламъка на въскресението.
И макар до сега да не си ми дарила
дори една милувка,
пак тук ще се връщам.
От инат и лудост ще живея
в тази страна
докато намеря вода,
защото тук принадлежа.
Който те види,
дори и за миг,
без черната забрадка
на траура,
ще се превърнеш ти за него
в гола богиня,
в неговия грях
и негово наказание.
Като една илюзия
за цял живот.
И макар до сега да не си ми дарила
дори една милувка,
пак тук ще се връщам.
От инат и лудост ще живея
в пустинната земя
докато намеря вода,
защото тук принадлежа.
Alessandrina © 02.05.2016