Ze zullen luiden, de klokken
Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα
με τόσα φλάμπουρα λάμπει, λάμπει ο ουρανός
και τούτοι μέσ’ τα σίδερα και κείνοι μεσ’ το χώμα.
Σώπα όπου να `ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Κάτω απ’ το χώμα μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε τις καμπάνας το σχοινί,
προσμένουνε την ώρα, προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση
τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας
δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει
Σώπα όπου να `ναι θα σημάνουν οι καμπάνες
Met vele bloemblaadjes wenkt de zon je goeiedag
met veel banieren schittert, schittert de hemel
met dezen in de ijzers en genen in de grond.
Zwijg, de klokken gaan wellicht luiden.
Deze grond is van hen en van ons.
Onder de grond, met gekruiste armen,
houden ze het klokketouw vast,
wachtend op het uur voor het luiden van de opstanding
Deze grond is van hen en van ons
niemand kan die ons ontnemen
Zwijg, de klokken gaan wellicht luiden.
renehaentjens © 03.05.2016