Peri Banu
Περιμπανού τη λέγαν τα παιδιά, Περιμπανού
κι ήτανε δεκαπέντε χρονών
Έγραφε τ’ όνομά της στον καθρέφτη τ’ ουρανού
μ’ ενός πνιγμένου γλάρου φτερό
Μα της ζωής το κύμα το παράφορο
σάρωσε βάρκες και κουπιά
Και στο μεγάλο κόσμο τον αδιάφορο
ποιος τη θυμάται τώρα πια
Περιμπανού την έλεγα κι εγώ, Περιμπανού
κι ας μη με είχε ακούσει κανείς
Έμοιαζε με κοχύλι στο βυθό του αυγερινού
προτού καρδιά μου πέτρα γενείς
Μα της ζωής το κύμα...
Peri Banu diye çağırırlardı çocuklar onu, Peri Banu
ve onbeş yaşındaydı
Adını gökyüzünün aynasına yazmışlardı
boğulmuş bir martının tüyüyle.
Ama hayatın ihtiraslı dalgası
süpürdü sandalları ve kürekleri
Ve bu umursamaz koskoca dünyada
artık onu kim hatırlar ki.
Peri Banu diye çağırırdım ben de onu, Peri Banu
beni hiçkimseler duymasa da
Sabah Yıldızı’nın (derin) dibindeki bir deniz kabuğuna benzerdi
Kalbimi taşa döndürmeden önce.
Ama hayatın ihtiraslı dalgası...
naytekin © 23.05.2016