En la fábrica de Dios
Στο εργοστάσιο του Θεού, γρανάζια ξελασκάρουν.
Χάνονται οι ταυτότητες, μπερδεύονται οι ψυχές.
Στις βρωμικες αποθήκες τους, που με όνειρα τις φουλάρουν.
Για χρόνια μαγειρεύονται οι ανθρώπινες ζωές.
Κάπου εκεί και η δική μου η ζωή. Κάπου εκεί τους ξέπεσε.
Τη μαζέψαν και την πετάξαν στο καζάνι με τις άλλες.
Δε λογαριάσανε, οι πρόστυχοι, το μέλλον της.
Και τη χτυπούσανε με γέλια και κουτάλες.
Κι ήμουν κι εγώ, πίσω απ’ της τύχης το παράθυρο.
Να υπογράφω αγέννητος τα χρέη!
Και πριν προλάβω ν’ αποκτήσω το πρώτο μου όνειρο.
Λάθος στολή μου φόρεσαν και φυλαχτό που καίει.
Και κάπως έτσι, οι ψυχές ξεπαρθενιάζονται.
Σ’ ένα εργοστάσιο με φήμη ξεφτιλισμένη.
Με συνταγή, που είναι για όλους μας “άκρως απόρρητη”.
Βαθιά στο σύστημα την έχουνε κρυμμένη.
Και κάπως έτσι, χαλάν οι αιώνες κι αρρωσταίνουνε.
Έχουν θυμώσει, έχουν ξεράσει τα βλέμματά τους.
Καιρός να φτιάξουμε ζωές, σκληρές κι ατσάλινες.
Καιρός να βάλουμε φωτιά, στα χωρατά τους.
Και κάπως έτσι, οι ψυχές ξεπαρθενιάζονται.
En la fábrica de Dios, engranajes aflojan.
Se pierden las identidades, se confunden las almas.
En sus almacenes sucios, que llenan con sueños.
Por muchos años, se cuecen las vidas humanas.
En algún lugar cercano, mi propia vida también. En algún lugar cercano les resbaló.
La cogieron y la echaron en la olla con las demás.
Sin contar con su futuro, los viles.
Y la golpearon con carcajadas y cucharas.
Y yo, detrás de la ventana de suerte.
¡Nonato, firmando las deudas!
Y antes de tener mi primer sueño,
Me pusieron ropa equivocada y amuleto ardiente.
Así, las almas pierden su virginidad.
En una fábrica con fama mala.
Con receta, que es a todos
´´clasificada´´.
La tienen sumergida muy hondo.
Así, estropean los siglos y se enferman.
Están enfadados, han vomitado sus miradas.
Ya era hora que arregláramos vidas, duras y de hierro.
Ya era hora que prendiéramos fuego, a sus chistes.
Así, las almas pierden su virginidad.
mono gymno, Νεκτάριος Θεοδώρου © 23.05.2016