raíces (Erotócritos, 2º trozo)
Τσι περαζόμενους καιρούς που οι Έλληνες ορίζα
κι οπού δεν είχ’ η πίστη τως θεμέλιο μηδέ ρίζα,
τότε μια αγάπη μπιστική στον κόσμο εφανερώθη
κι εγράφτη μέσα στην καρδιά κι ουδέ ποτέ τση λειώθη.
Εις την Αθήνα που ήτονε τση μάθησης η βρωσις
και το θρονί της αρετής κι ο ποταμός τση γνώσης,
Ρήγας μεγάλος όριζε την άξα χώρα εκείνη.
Ηράκλη τον ελέγασι, εξακουστός εγίνη.
Από μικρός παντρεύτηκε και συντροφιάστη ομάδι
με ταίρι οπού ποτέ κανείς δεν του `βρισκε ψεγάδι.
Αρτέμη την ελέγασι τη ρήγισσαν εκείνη,
άλλη καμιά στη φρόνεψη ίσα τση δεν εγίνη.
Τον ήλιο και τον ουρανό συχνιά παρακαλούσα
για να τς’ αξώσει και να δουν παιδί που πεθυμούσα.
Περνούν οι χρόνοι κι οι καιροί κι η ρήγισσα εγαστρώθη
κι ο ρήγας απ’ το λογισμό και βάρος ελυτρώθη.
Μια θυγατέρα ήκαμε που `φεξε το παλάτι
κείνη την ώρα που η μαμή στα χέρια την εκράτη
και τ’ όνομά τση το γλυκύ το λέγανε Αρετούσα
οι ομορφιές τση ήσαν πολλές, τα κάλλη τση ήσα πλούσα.
Είχεν ο βασιλιός πολλούς με φρόνεψη και πλούτη,
συμβουλατόροι του ήτανε οι μπιστικοί ετούτοι.
Μα απ’ όλους είχεν ακριβό πάντα στη συντροφιά του
έναν οπού Πεζόστρατο έκραζαν τ’ όνομά του.
Είχε κι αυτός έναν υγιό πολλά κανακεμένο,
φρόνιμο κι αξαζόμενο, ζαχαροζυμωμένο.
En tiempos pasados, cuando los griegos mandaban con mucho imperio
y no tenía su fe ni raíz ni fundamento, 20
apareció en el mundo un amor fiel
que se grabó en el corazón y se borró jamás;
en Atenas que daba entonces pábulo al estudio 25
y era trono de virtud, río de conocimiento.
Gran soberano regía aquella digna tierra,
al que llamaban Herascles, que devino muy celebrado:
Muy joven casó y cohabitó
con mujer a la que nadie encontraría tacha:
Artemis la llamaban a la reina aquella 35
que de jamás igualada gozaba de prudencia.
Al Sol y al Cielo a menudo rogaban 45
que los hiciera dignos de ver el hijo que deseaban.
Pasan los tiempos y los años, y queda la reina encinta;
y el rey, libre de su carga y su cuidado.
Tuvo una niña que hacía brillar el palacio,
cuando el ama la sostenía en brazos.
y "Aretusa", dulce nombre, la decían. 60
Sus bellezas eran muchas; caudales, sus hermosuras;
Contaba el rey con muchos hombres ricos y prudentes; 70
eran sus consejeros estos vasallos fieles.
Entre todos le era caro y siempre guardaba en su compaña
a uno que Pesóstrates de nombre lo llamaban.
Este tenía también un hijo muy adorado,
prudente, de gran valía y dulzura,
Avellinou © 30.05.2016