Plastic People
Βαμμένοι δρόμοι… σημαίες και νόμοι… και φώτα…
βιτρίνα στη Σίνα κι εγώ με ακάλυπτα νώτα…
φρενάρω με λύσσα , μπροστά στις αφίσες παγώνω,
ανάθεμα ρίχνω…
κι εμένα σου δείχνω που λιώνω.
Μου Μιλάς …
η μου κλαις…
με βρισιές και φωνές σε μετράω…
το κεφάλι σκυφτό,
βλέμμα πάντα θολό,
πλαστική μου ζωή σε μισώ!...
Η πόρτα ορθάνοιχτη… η πόλη γλιστράει και πέφτει,
στο μέγα κενό γλιστράω κι εγώ , σαν το κλέφτη…
και στο πάτο φωτιά , της γενιάς μου παιδιά ζαλισμένα,
μια σκοτάδι,
μια φως,
εθνικός σπαραγμός και ληγμένα.
Pintadas estradas ... bandeiras e leis ... e as luzes ...
Sina de me mostrar com costas nuas ...
freou furiosamente, frente cartazes Congela,
lançar anátema ...
me mostrar que eu estou morrendo.
Fale comigo ...
ao meu clamor ...
com palavrões e gritando com contagem ...
cabeça baixa,
sempre olhar nublado
Plástico odeio minha vida! ...
A porta está aberta ... os deslizamentos da cidade e cai,
a grande lacuna desliza muito, como um ladrão ...
e calor inferior, as crianças da minha geração atordoado,
um escuro,
uma luz,
angústia nacional e ultrapassada.
SEAZE THE DAY © 30.10.2014