Plastic People
Βαμμένοι δρόμοι… σημαίες και νόμοι… και φώτα…
βιτρίνα στη Σίνα κι εγώ με ακάλυπτα νώτα…
φρενάρω με λύσσα , μπροστά στις αφίσες παγώνω,
ανάθεμα ρίχνω…
κι εμένα σου δείχνω που λιώνω.
Μου Μιλάς …
η μου κλαις…
με βρισιές και φωνές σε μετράω…
το κεφάλι σκυφτό,
βλέμμα πάντα θολό,
πλαστική μου ζωή σε μισώ!...
Η πόρτα ορθάνοιχτη… η πόλη γλιστράει και πέφτει,
στο μέγα κενό γλιστράω κι εγώ , σαν το κλέφτη…
και στο πάτο φωτιά , της γενιάς μου παιδιά ζαλισμένα,
μια σκοτάδι,
μια φως,
εθνικός σπαραγμός και ληγμένα.
Peints routes ... drapeaux et des lois ... et lumières ...
Sina de me mettre en valeur avec dos nu ...
freinée furieusement, affiches avant se fige,
jeter l'anathème ...
moi de vous montrer que je suis en train de mourir.
Parle moi ...
à mon cri ...
avec jurant et criant au comte ...
la tête baissée,
toujours regarder nuageux
Plastique haïr ma vie! ...
La porte est grande ouverte ... les feuillets de la ville et tombe,
le grand écart glisse trop, comme un voleur ...
et une chaleur de fond, les enfants de ma génération hébétés,
un endroit sombre,
une lumière,
angoisse national et pas à jour.
SEAZE THE DAY © 30.10.2014