Nic
Μονάχα σιωπή να, τι μας έμεινε αφού είναι όλα πια χαμένα Κι αυτό το «γιατί» που κάπου ξέμεινε πίσω απ’ τα χείλια τα σφιγμένα Κρίμα που είναι αργά και δεν προλάβαμε άλλη μια αγκαλιά και ένα «συγγνώμη» Κρίμα που είναι αργά και καταλάβαμε μια μεγάλη αγάπη πώς τελειώνει Τίποτα. Δεν υπάρχει στο στόμα πια φωνή Τίποτα να σου πω δεν υπάρχει Σήμερα, που ξανάγινε χώμα το κορμί, σήμερα, που ψάχνω να βρω ακόμα το «γιατί» Ποια λέξη να σου πω δεν βρίσκω τίποτα αφού το «σ’ αγαπώ» το λέω ακόμα... Με χέρια ανοιχτά θα παραδώσουμε τα όνειρά μας τα κλεμμένα Κι αν θέλει η καρδιά να μετανιώσουμε το λεν’ τα μάτια τα κλαμένα		Jedynie cisza tyle nam pozostało skoro wszystko już stracone i to "dlaczego" które gdzieś wyrzucone zza zaciśniętych ust Żal, że jest za późno i nie zdążyliśmy jeszcze raz przytulić się i powiedzieć "przepraszam" Żal, że jest za późno i zrozumieliśmy że ta wielka miłość się kończy Nic. Głos uwiązł w gardle. Nie ma już niczego, co mógłbym ci powiedzieć Dziś, gdy ciało znów stało się prochem dziś, gdy szukam jeszcze "dlaczego" Jakie słowo ci powiedzieć nie znajduję nic skoro "kocham cię" mówię wciąż... Poddajemy się z otwartymi dłońmi nasze skradzione marzenia A jeśli zechce serce pożałujemy to wypowiedzą przepełnione łzami oczy
Μαράκι_Δ, Dagmara Maria Dołęga © 30.09.2006

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info