Pomeriggio sull'albero
Ο κόσμος ξεμακραίνει ωραία στιγμή μου ξένη Βαθαίνουν τα πηγάδια ζωή μου που `σαι άδεια Ο κόσμος ξεμακραίνει, είναι βράδυ ωραία στιγμή μου ξένη, στάσου λίγο Βαθαίνουν τα πηγάδια, το φεγγάρι ζωή μου που `σαι άδεια, γέλα λίγο αν μ’ αγαπάς Ο κόσμος ξεμακραίνει, είναι βράδυ, μη μιλάς ωραία στιγμή μου ξένη, στάσου λίγο αν μ’ αγαπάς Βαθαίνουν τα πηγάδια, το φεγγάρι οταν κοιτάς ζωή μου που `σαι άδεια, γέλα λίγο αν μ’ αγαπάς Ανθίζουνε τ’ αστέρια, όνειρό μου, όταν περνάς δώσ’ μου τα δυο σου χέρια και τον κόσμο αν μ’ αγαπάς		Il mondo si allontana, mio bel momento di estraneità. I pozzi diventano più profondi, vita mia, che sei vuota. Il mondo si allontana, è sera, mio bel momento di estraneità, resta un poco. I pozzi diventano più profondi, la luna, vita mia, che sei vuota, ridi un po', se mi ami. Il mondo si allontana, è sera, non parlare, mio bel momento di estraneità, resta un poco, se mi vuoi bene. I pozzi diventano più profondi quando guardi il riflesso della luna, vita mia, che sei vuota, sorridi un po', se mi vuoi bene. Fioriscono le stelle, sogno mio, quando passi, dammi le tue due mani e il mondo, se mi ami.
android2020 © 29.08.2016

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info