Un'altra voce
Μικρή η φωνή κι ανήμπορη μια λέξη ν’ ακουστεί σ’ αυτή την άσκοπη βουή που όλα τα σκεπάζει. Μα τώρα νιώθω μια αιτία, κι ένα λόγο που θα κάνω ολόχρυσες οι σάλπιγγες, τραγούδι να σημάνουν. Μέσα απ’ αυτό το φονικό μονάχα ο έρωτας θα ζήσει γι’ αυτό στο σώμα σου ας χαθώ στους δρόμους που ονειρεύομαι χωρίς επιστροφή. Κι ενώ η μαμή της ιστορίας με ξεχνάει τους ίδιους κύκλους ξεγεννάει με ίδιους πάντα τρόπους. Το τζάμι σπάζω μιας βιτρίνας και παίρνω όλα τα φιλιά σου που εκεί τα φυλακίσανε, μα τώρα μου ανήκουν. Μέσα απ’ αυτό το φονικό μονάχα ο έρωτας θα ζήσει γι’ αυτό στο σώμα σου ας χαθώ στους δρόμους που ονειρεύομαι χωρίς επιστροφή.		La voce è debole e inesperta perché una parola possa essere udita in questo inutile frastuono che tutto occulta. Ma ora so una ragione, e proferirò un discorso, perché le trombe tutte d'oro suonino una canzone. In tutto ciò che uccide soltanto l'amore vivrà, per questo possa io perdermi nel tuo corpo, nelle strade dei miei sogni, senza ritorno. E mentre la levatrice della storia mi dimentica, nascono identici cicli, sempre allo stesso modo. Frantumo una vetrina e rubo tutti i tuoi baci che lì avevano imprigionato, ma che ora mi appartengono. In tutto ciò che uccide soltanto l'amore vivrà, per questo possa io perdermi nel tuo corpo, nelle strade dei miei sogni, senza ritorno.
android2020 © 04.11.2017

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info