L'ammalato
Μάνα μου, το στήθος μου πονεί κι όλο αναστενάζω, μου λιγοστεύει τη ζωή το κάθε αχ που βγάζω. Η ώρα, μάνα, έφτασε πικρά για να με κλάψεις και τ’ άσπρα ρούχα, μάνα μου, μαύρα να τα βάψεις. Σαν δεις το Χάρο να `ρχεται μάνα μου μη δειλιάσεις, τα δυο μικρά τ’ αδέλφια μου για μένα ν’ αγκαλιάσεις. Η ώρα, μάνα, έφτασε πικρά για να με κλάψεις και τ’ άσπρα ρούχα, μάνα μου, μαύρα να τα βάψεις. Είναι αλυσίδα η ζωή μάνα μου αγαπημένη, άλλος γεννιέται απ’ τη μια και άλλος θα πεθαίνει. Η ώρα, μάνα, έφτασε πικρά για να με κλάψεις και τ’ άσπρα ρούχα, μάνα μου, μαύρα να τα βάψεις.		Madre mia, mi fa male il petto, e sempre sospiro, mi accorcia la vita ogni lamento che mi esce. Il momento, madre, è arrivato, per piangermi con tutta la tua amarezza, e gli abiti bianchi, madre mia, dovrai tingerli di nero. Come vedi, la morte sta per venire, madre mia, non aver paura, abbraccia per me i miei due fratelli più piccoli. Il momento, madre, è arrivato, per piangermi con tutta la tua amarezza, e gli abiti bianchi, madre mia, dovrai tingerli di nero. La vita è una catena, madre mia amatissima, c'è chi nasce, e chi muore. Il momento, madre, è arrivato, per piangermi con tutta la tua amarezza, e gli abiti bianchi, madre mia, dovrai tingerli di nero.
android2020 © 06.12.2016

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info