Niech na własne nogi stanę znów
Μοιάζω με βομβαρδισμένο τοπίο με ένα στιχάκι που είναι μουτζουρωμένο στης ζωής το τελευταίο θρανίο και με πουλί ξενιτεμένο... Έχω πείσμα και γερό το στομάχι σαν το Παύλο με την κάλπικη λύρα την αγάπη που έχω δώσει δε πήρα έτσι το θέλησε η μοίρα.... Άντε να σταθώ στα πόδια μου μετά από τόσα χτυπήματα έχω ξεχάσει τα βήματα μα δε με παίρνει να πώ δεν μπορώ πρέπει να μπώ στο χορό... Μες τον κόσμο μεγαλώνω τον άπονο ποιος στ΄αλήθεια πέρνει αυτό που του αξίζει δε το θέλω μα μου βγαίνει παράπονο γιατι η ρόδα δε γυρίζει...		Jestem jak zbombardowana w krąg ziemia Jestem jak werset który trwa rozmazany Na ostatniej z rzędu ławce istnienia Jestem jak z gniazda ptak wygnany Niezłą mam wytrwałość silną mam wolę Tak jak Paweł z lirą swą rozstrojoną Miłość dałem lecz miłości nie wziąłem Tak już widocznie mi zrządzono Niech na własne nogi stanę znów Choć tyle ciosów zesłało zło Choć zapomniałem już jak to szło Przez myśl mi nie przechodzi że nie da się Zatańczyć muszę i chcę Na bezdusznym świecie wiek swój osiągam już Któż ma to na co naprawdę zasłużył Mimowolnie skarga z moich wypływa ust Koło fortuny niech ruszy
EleutheriaPL, Elżbieta Flisak © 13.11.2017

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info