Niepokój nieporządek i niepewność
Προσδοκία κι αφέλεια όλα στην εντέλεια
ξεχνάς την ουσία και μιλάς με τους τοίχους
θυμούμενοι στίχους που γράφαμε
πολλοί κάπου αλλάξαμε
ποτέ δεν ξεχάσαμε
συμβιβάστηκες στ’ όνειρο μα πάντα στο όριο
ξυπνάς μα κοιμάσαι
γελάς μα λυπάσαι
φοβάσαι τα πάντα
οργή στη ταράτσα
κι οι μέρες περνάνε
δειλές θα γυρνάνε
αφόρητες τόσο.
Στα ίδια τα μέρη σου στήνει καρτέρι
βουτιά στη συνήθεια
ζητάς για βοήθεια
γυρνάς μολυσμένος
κινούμμενη άμμος
κι εσύ πιο φευγάτος
ενώ κάτω πέφτεις ανοίγεις τα μάτια
μετά στις ειδήσεις, μιλάνε για κάτι
σε λίγο τελειώνει …
κι αυτοί σε ξεχάσαν
ανοίγει η αυλαία.
Naiwność – nadzieje – niech wszystko pięknieje
Istotny sens gubisz do ściany wprost mówisz
Jak gniewni swe teksty pisaliśmy
Wielu się zmieniało
Lecz nie zapomniało
Dostroiłeś się do marzeń lecz w rozsądnym wymiarze
Choć budzisz się – śpisz dalej
Choć śmiejesz się – masz żale
Przed wszystkim lęk czujesz
Na dachu pomstujesz
A dni przemijają
Tchórzliwe wracają
Tak przykre się stają
W tych samych szczelinach swe sidła rozpina
Przyziemna rutyna
O pomoc zaklinasz
I błądzisz zbrudzony
W tych piaskach ruchomych
Choć już oddalony
Nim na dół się stoczysz otwierasz swe oczy
Już dziennik się włączył rozmowa trwa o czymś
Niedługo się kończy
Już cię zapomnieli
Do góry kurtyna
EleutheriaPL, Elżbieta Flisak © 27.01.2019