Love song (in a pirogue)
Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις
τις ώρες που αγριεύει η βροχή
στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις
και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις
Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου
σου `φερα απ’ τους Δελφούς γλυκό νερό
στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου
και πριν προλάβω τρις να σ’ αρνηθώ
σκούριασε το κλειδί του παραδείσου
Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
πώς να ημερέψει ο νους μ’ ένα σεντόνι
πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά
αγάπη που σε λέγαμ’ Αντιγόνη
Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει
και σε ποιο γαλαξία να σε βρω
εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι
In a pirogue you set off and wander
during the hours that the rain gets heavier
you're sailing to the land of the Visigoths
and you're fascinated by hanging gardens
but you are gently sawing-off your own wings...
Saltiness covered your naked body
I brought you fresh water from Delphi
you said your life would be cut in half
and before i had the time to give you my third denial
The paradice's key had already rusted...
The caravan is rushing through the dirt
chasing after your demented shadow
how can the mind find its peace in a bed-sheet..?
how can the Mediteranean sea be tied with ropes...?
...Love... who we used to call Antigoni
Which string of nights has taken away your light ..?
and in which galaxy shall i spot you..?
This here is Attica, a dreary quarry
and all I am is a cheap shooting range
where foreign troops are cursing as they train...
savvgeo, Γιώργος © 08.01.2007