Il vento per le strade
Πάγωνε στους δρόμους ο αγέρας
σαν χαρταετός μοιάζει η ψυχή
κι έχεις τα δυο μάτια βουρκωμένα
σαν προάστια μέσα στην βροχή
Νύχτωσε νωρίς στην οικουμένη
ψάχνω, σε φωνάζω, δε μ’ ακούς
βλέπω τα ηφαίστεια στους δρόμους
με φωτιές να καίν’ τους ζωντανούς
Φεύγω πικραμένη και σ’ αφήνω
ακυβέρνητη στη θάλασσα σανίδα
δεν μπορώ το αίμα μου να δίνω
σε μιαν άρρωστη συνέχεια πατρίδα
E' gelato il vento per le strade
l'anima rassomiglia ad un aquilone
e hai gli occhi pieni di lacrime
come sobborghi nella pioggia
Si e' fatta notte presto nell'universo
cerco, ti chiamo, non mi senti
vedo i vulcani nelle strade
con fuochi che bruciano i vivi
Me ne vado amareggiata e ti lascio
asse alla deriva nel mare
non posso dare il mio sangue
in continuazione ad una patria ammalata
roberto patritti, roberto patritti © 01.02.2007