Пролеће
Κόκκινο τριαντάφυλλο
Είσαι μες στην καρδιά μου
Την νύχτα γίνεσαι πληγή
Που τρώει τα σωθικά μου
Έρχεσαι πάντα πιο νωρίς
Κανείς δε σε γνωρίζει
άλλον τον κάνεις ν’ αγαπά
Κι άλλον να μη γυρίζει
Και δε σου φτάνουν όλ’ αυτά
Φεύγεις και δε θυμάσαι
Ωραία είσαι άνοιξη
Γιατί δε μας λυπάσαι
Έρχεσαι λίγο κάθεσαι
Στον κήπο μας κι ανθίζεις
Το αίμα μας επότισε
Κι ανάσταση μυρίζεις
Κι όταν θα φύγεις τίποτα
Δε θα ’ναι όπως πρώτα
άσε για λίγο ανοιχτή
Του ουρανού την πόρτα
Ти си као црвена ружа
у мом срцу
ноћу се претвориш у бол
који ме целог изједа
Увек дођеш пре времена
нико те не препозна
једног натераш да заволи
а другог да се не врати
И није ти довољно све то
одлазиш и заборавиш
пролеће, дивно си
али зар нас ни мало не жалиш?
Дођеш, останеш мало
у нашем врту и процветаш
нашу крв да залијеш
и на Васкрс миришеш
А кад будеш отишло
ништа неће бити као што је било
остави бар на кратко отворену
небеску капију
neraidaBGD, Ivana © 04.04.2007