A un antiguo compañero
Φίλε, η καρδιά μου τώρα σαν να εγέρασε
Τελείωσεν η ζωή μου της Αθήνας,
που όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε
και με την πίκρα κάποτε της πείνας.
Δε θα `ρθω πια στον τόπο που η πατρίδα μου
τον έδωκε το γιόρτασμα της νιότης,
παρά περαστικός, με την ελπίδα μου,
με τ’ όνειρο που εσβήστη, ταξιδιώτης.
Προσκυνητής θα πάω κατά το σπίτι σου
και θα μου πουν δεν ξέρουν τι εγίνης.
Μ’ άλλον μαζί θα ιδώ την Αφροδίτη σου
κι άλλοι το σπίτι θα `χουν της Ειρήνης.
Θα πάω προς την ταβέρνα, το σαμιώτικο
που επίναμε για να ξαναζητήσω.
Θα λείπεις, το κρασί τους θα’ ναι αλλιώτικο,
όμως εγώ θα πιω και θα μεθύσω.
Θ’ ανέβω τραγουδώντας και τρεκλίζοντας
στο Ζάππειο που ετραβούσαμεν αντάμα.
Τριγύρω θα `ναι ωραία πλατύς ο ορίζοντας,
και θα `ναι το τραγούδι μου σαν κλάμα.
Amigo, mi corazón ahora como si envejeciese.
Terminó mi vida de Atenas
que pasó por igual dulcemente y con la juerga,
y con la amargura, alguna vez, del hambre.
No iré ya al lugar de mi patria
que me dio el festejo de mi juventud,
a no ser como pasajero de mi esperanza
con el sueño que borré, viajero.
Peregrino iré hacia tu casa
y me dirán que no saben qué fue de ti.
Junto a otro veré tu Afrodita
y otros tendrán la casa de la Paz.
Iré a la taberna para volver a pedir
el vino de Samos que bebíamos.
Faltarás, su vino será diferente,
pero beberé y me emborracharé.
Subiré cantando y tambaleándome
al Zappio donde echábamos a andar.
Alrededor será bellamente ancho el horizonte
y será mi cancion como un llanto.
Helena G.Reguilón © 29.12.2003