Non riesco a rilassarmi
Πως έγινε έτσι η πόλη
Παντού μοναξιά και σκόνη
Μορφές απ’ ανθρώπινες σκιές
Στο δρόμο κοιτούν οι ξένοι
Και τίποτα πια δε μένει
Μονάχα ανόητες ματιές
Δεν μπορώ να ησυχάσω
Τρέμω μήπως και σε χάσω
Γύρω μόνο ψέμα που πονά
Δεν μπορώ να ηρεμήσω
Μακριά σου πως θα ζήσω
Σ’ ένα κόσμο που δεν αγαπά
Κλεισμένος σε κάποιους τοίχους
Ακούω μουσική και στίχους
Περνάνε τα χρόνια σαν λεπτά
Στο δρόμο κοιτούν οι ξένοι
Μα τίποτα πια δε μένει
Μα εγώ δε σε βρίσκω πουθενά
Come ha fatto la citta' a diventare cosi'
dappertutto solitudine e polvere
immagini di ombre umane
nella strada i forestieri guardano
e non rimane piu' niente
solo occhiate insensate
Non riesco a rilassarmi
tremo all'idea di perderti
intorno c'e' solo una falsita' che fa male
non riesco a tranquillizarmi
come faccio a vivere lontano da te
in un mondo che non ama
Chiuso tra le mura
ascolto musica e versi
passano gli anni come minuti
nella strada i forestieri guardano
ma non rimane piu' niente
ma io non ti trovo da nessuna parte
roberto patritti, roberto patritti © 21.05.2007