Katerina
Πίσω απ’ των ματιών σου το παράθυρο
Στάθηκα και χάθηκα στο άπειρο.
Τράβηξα την γκρίζα σου κουρτίνα
Με κοιτούσες και γελούσες Κατερίνα.
Τώρα σταυροδρόμια και χαθήκαμε
Ψάξαμε για ίχνη μα δε βρήκαμε.
Ξεχασμένοι και οι δυο σ’ αυτή την πόλη.
Κάπως έτσι ξεχασμένοι ζούμε όλοι.
Ξεχασμένες αγάπες, ξεχασμένες πατρίδες
Χρεωμένες ιδέες, κουρασμένες ελπίδες.
Τα όνειρα μας ρεκλάμες, σε οθόνες τα είδα.
Κατερίνα η ζωή μας μια μεγάλη, μια μεγάλη παγίδα.
Μπήκα στη ζωή σου, κάπου στάθηκα
Θάλασσες φεγγάρια και ξεχάστηκα
Χάθηκα στη γκρίζα σου ματιά σου.
Ξεφυλλίζοντας τα λίγα όνειρα σου
Τώρα σταυροδρόμια και χαθήκαμε
Ψάξαμε για ίχνη μα δε βρήκαμε
Ξεχασμένοι ζωγραφίζαμε τα βράδια
Παραδείσους της ζωής μας τα σκοτάδια
Tras la ventana de tus ojos
me paré y me perdí en el infinito.
Corrí tu cortina gris.
Me mirabas y reías, Katerina.
Ahora encrucijadas y nos hemos perdido.
Buscamos huellas pero no encontramos.
Olvidados los dos por esta ciudad.
Más o menos así olvidados vivimos todos.
Amores olvidados, patrias olvidadas.
Ideas con deudas, esperanzas cansadas.
Nuestros sueños vi como anuncios en pantallas.
Katerina, nuestra vida una gran, gran trampa.
Entré en tu vida, en algún punto me detuve.
Mares, lunas y me olvidé.
Me perdí en tu mirada gris.
Hojeando tus pocos sueños.
Ahora encrucijadas y nos hemos perdido.
Buscamos huellas pero no encontramos.
Olvidados dibujábamos por las noches
paraísos de nuestras vidas, las tinieblas.
ale_ispania © 30.05.2007