Mediterraneo (D. Hristodoulou da Moustaki)
Μεσόγειο τη λεν και παίζουνε γυμνά
παιδιά με μαύρα μάτια αγάλματα πικρά
γέννησε τους Θεούς, τον ίδιο το Χριστό
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό
μεσ’ τη Μεσόγειο
Το αίμα τους αιώνες σκάλισε εκεί
τα βράχια και τους κάβους και τη βαθιά σιωπή
νησιά σαν περιστέρια αιώνιες φυλακές
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τις βροχές
μεσ’ τη Μεσόγειο
Οι κάμποι κι οι ελιές χάνονται στη φωτιά
τα χέρια μένουν μόνα κι άδεια τα κορμιά
λαοί της συμφοράς και πίκρα του θανάτου
το καλοκαίρι εκεί δε χάνει τα φτερά του
μεσ’ τη Μεσόγειο
εδώ στη λίμνη αυτή γεννήθηκα κι εγώ
μεσόγειος του φόβου και των πικρών καιρών
τα όνειρα που `παίζαν στα βαθιά νερά
γινήκαν δέντρα μόνα στα ξερά νησιά
μεσ’ τη Μεσόγειο
Τον Παρθενώνα κρύβουν σύννεφα βαριά
στην Ισπανία εχάθη η λέξη «λευτεριά»
πάντα η Αθήνα μένει όνειρο πικρό
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό
μες στη Μεσόγειο
Lo chiamano Mediterraneo e vi giocano nudi
ragazzi dagli occhi neri tristi sculture
ha generato gli Dei, Cristo in persona
l'estate, lì, non teme la tempesta
nel Mediterraneo
Lì il sangue ha scolpito i secoli
gli scogli e i promontori e il profondo silenzio
isole come colombe, prigioni secolari
l'estate, lì, non teme le piogge
nel Mediterraneo
I campi e gli olivi sfumano nella vampa
le braccia restano sole e vuoti i corpi
popoli della sventura e tristezza della morte
l'estate, lì, non perde le sue ali
nel Mediterraneo
Qui, su questo lago sono nato anch'io
mediterraneo della paura e dei tempi tristi
i sogni che giocavano nelle acque profonde
sono adesso alberi solitari nelle isole riarse
nel Mediterraneo
Nuvole grevi nascondono il Partenone
in Spagna si è persa la parola "libertà"
ma se anche Atene rimane un sogno amaro
l'estate, lì, non teme la tempesta
nel Mediterraneo
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 28.08.2007