Gli astrologi (N. Gatsos)
Μελετάμε τους πλανήτες κι όλους τους αστερισμούς,
τους πολέμους και τις ήττες και τους δύσκολους χρησμούς.
Στην παλιά μας τη φυλλάδα που διαβάσαμε ξανά
τέτοιο όνομα «Ελλάδα« δεν υπάρχει πουθενά.
Μόνο σ’ έναν καζαμία με περγαμηνό χαρτί
αίμα στάζαν τα σημεία σαν κομμένη αορτή.
Κι όπως ρίχναμε τη σκόνη να στεγνώσει την πληγή
φάνηκαν του Ομήρου οι χρόνοι και των Αχαιών η γη.
Λίγα φύλλα παρακάτω καθώς έτρεχε ο καιρός,
σαν τη φλεγομένη βάτο πάλι φούντωνε ο χορός.
Θερμοπύλες, Μαραθώνες βγαίναν τώρα στη σκηνή,
του Αλεξάνδρου οι Μακεδόνες, του Φωκά οι Βυζαντινοί.
Ώσπου χάραξε μια μέρα κι απ’ το Σούλι ως τη Γραβιά
όλα τα ’σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Όμως κύλησαν τα χρόνια και στ’ αγέραστα βουνά
γύρισαν τα χελιδόνια κι ήλιος φάνηκε ξανά.
Αχ, τελειώσαν οι σελίδες και τι έγινε μετά
δεν το είδα, δεν το είδες, μα ο νους μου αλλού πετά.
Γιατί γνώρισα ένα νέο, λυπημένο και χλωμό,
που ’χε ζήσει στο Αιγαίο πριν απ’ τον κατακλυσμό.
Τώρα που θα σταματήσει ο δικός μας ο χορός
θά ’ρθει να μας τραγουδήσει για μια γέεννα πυρός.
Scrutando i pianeti e tutte le costellazioni
le guerre e le sconfitte e gli ardui vaticini
nel nostro vecchio calepino che torniamo a leggere
un simile nome GRECIA non c'è in nessun posto
solo in un almanacco di carta pergamena
buttavan sangue le bandiere come un'aorta recisa.
E quando spargevamo la polverina per stagnare la ferita
apparvero i tempi di Omero e la terra degli Achei
poche pagine più in giù via via che il tempo andava
come un rovo ardente di nuovo s'infiammava la danza
Termopili Maratone entravano adesso in scena
i Macedoni di Alessandro i Bizantini di Foca.
Finché sorse un giorno che dal Suli fino a Gravià
tutto la paura oscurava e la schiavitù opprimeva
ma trascorsero gli anni e sui monti senza età
ritornarono le rondini e il sole nuovamente apparve.
Ahimè, finirono le pagine e cosa accadde dopo
non lo vidi non lo vedesti ma la mia mente vola altrove
poiché conobbi un giovane afflitto e pallido
che era vissuto nell'Egeo prima del cataclisma
ora che sta per finire la nostra danza
arriverà a cantarci di un bambino* di fuoco.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 18.10.2007