Vardaris*
Με μια βαλίτσα αναμνήσεις
κι ένα τσιγάρο πόνο,
πήρα τους δρόμους μόνος μου
φυγάς σε ξένο κόσμο.
Σε μια γωνιά σαν στάθηκα
κοίταξα τι αφήνω
και η ματιά σου έλαμψε
σαν φλόγα μεσ’ το κρύο.
Βαρδάρη φύσηξε να σβήσεις το φεγγάρι
να μη μπορώ να δω ο πόνος που με πάει
Φύσα να πάρεις ότι έμεινε από μένα
κι άφησε πίσω μακριά κάθε της ψέμα.
Στης Σαλονίκης τα στενά
ζητάω λίγη αγάπη
αυτή που μου κλεψες εσύ
και πέταξες στην άκρη
Για μια στιγμή σαν σκέφτηκα
πως ζούσα σε μια πλάνη
άδειασε ο κόσμος γύρω μου
και κύλησε ένα δάκρυ!
With a suitcase (full of) memories
and a cigarette (full of) pain,
I took the roads by myself
fugitive in a foreign world.
When I stood in a corner
I looked at what I leave (behind)
and your glance glowed
like a flame in the cold.
Vardari, blow to put out the moon
not to be able to see where the pain’s leading me
Blow to take what it’s left of me
and leave behind away each lie of hers.
In the backstreets of Thessaloniki
I’m asking for some love
this one that you stole from me
and you threw away
For a moment when I thought
that I was living in a fallacy
the world around me emptied
And a tear rolled!
maria_gr © 18.10.2007