Peribanù (N. Gatsos)
Περιμπανού τη λέγαν τα παιδιά, Περιμπανού κι ήτανε δεκαπέντε χρονών Έγραφε τ’ όνομά της στον καθρέφτη τ’ ουρανού μ’ ενός πνιγμένου γλάρου φτερό Μα της ζωής το κύμα το παράφορο σάρωσε βάρκες και κουπιά Και στο μεγάλο κόσμο τον αδιάφορο ποιος τη θυμάται τώρα πια Περιμπανού την έλεγα κι εγώ, Περιμπανού κι ας μη με είχε ακούσει κανείς Έμοιαζε με κοχύλι στο βυθό του αυγερινού προτού καρδιά μου πέτρα γενείς Μα της ζωής το κύμα...		Peribanù la chiamavano i bambini Peribanù e aveva quindici anni Scriveva il suo nome sullo specchio del cielo con la penna di un gabbiano affogato Ma l'onda impetuosa della vita infranse barche e remi E nel grande indifferente mondo chi la ricorda ora più Peribanù la chiamavo anch'io Peribanù e speriamo che nessuno mi abbia sentito Eri come una conchiglia nel cavo della stella diana prima che diventassi una pietra, cuore mio Ma l'onda impetuosa della vita...
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 04.11.2007

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info