Non conosco più la notte (O. Elytis)
Δεν ξέρω πια τη νύχτα φοβερή ανωνυμία θανάτου, στον μυχό της ψυχής μου αράζει στόλος άστρων. Έσπερε φρουρέ για να λάμπεις πλάι, στο ουρανί αεράκι ενός νησιού που με ονειρεύεται ν’ αναγγέλλω την αυγή από τα ψηλά του βράχια τα δυο μάτια μου αγκαλιά σε πλέουνε με το άστρο της σωστής μου καρδιάς: Δεν ξέρω πια τη νύχτα. Δεν ξέρω πια τα ονόματα ενός κόσμου που μ’ αρνιέται. Καθαρά διαβάζω τα όστρακα τα φύλλα τ’ άστρα. Η έχτρα μου είναι περιττή στους δρόμους τ’ ουρανού εξόν κι αν είναι τ’ όνειρο που με ξανακοιτάζει με δάκρυα να διαβαίνω της αθανασίας τη θάλασσα Έσπερε κάτω απ’ την καμπύλη της χρυσής φωτιάς σου, τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια.		Non conosco più la notte pauroso nome non detto di "morte" nel fondale della mia anima getta l'ancora una flotta di stelle. Espero che stai di guardia risplendimi accanto nella celestiale brezza di un'isola che in un sogno mi vede annunciare l'alba dai suoi alti scogli i miei due occhi ti fanno navigare allacciato alla stella del mio cuore integro: non conosco più la notte. Non conosco più i nomi di un mondo che mi rinnega. Nitidamente leggo le conchiglie le foglie le stelle. La mia animosità non serve sulle strade del cielo a meno che il sogno non torni a guardarmi pieno di lacrime mentre percorro il mare dell'immortalità. Espero, sotto la curva del tuo aureo fuoco, la notte che sia soltanto notte, non la conosco più.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 10.01.2008

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info