Oh, che si fendano le pietre (O. Elytis)
Ω να σπάσουν οι πέτρες να λυγίσουνε τα θυμωμένα σίδερα,
ο αφρός να φτάσει ως την καρδιά ζαλίζοντας τα θεριεμένα μάτια.
Η θύμηση να γίνει ένα κλαδάκι δυόσμου αμάραντο
κι από τη ρίζα του να ορμήσουν άνεμοι γιορτής.
Εκεί να γείρουμε το μέτωπο, τ’ αστραφτερά μας πράγματα
να `ναι κοντά στην πρώτη απλοχεριά του πόθου,
η κάθε γλώσσα να μιλεί την καλοσύνη της ημέρας.
Ήμερα να χτυπάει στις φλέβες ο παλμός της γης.
Oh, che si fendano le pietre si pieghino i ferri dell'ira
la schiuma arrivi fino al cuore e faccia vacillare gli occhi inferociti.
Il ricordo diventi un ramoscello incorruttibile di menta
e dalla sua radice si slancino festosi venti.
Là cerchiamo il fronte, e che le nostre fulminee cose
stiano accanto alla generosità nativa del desiderio
ogni lingua parli della bontà del giorno.
Un giorno che pulsi nelle vene è il battito della terra.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 13.02.2008