Ljubav
Κι ήμουν στο σκοτάδι.
Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα.
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!
Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.
I bejah u tami.
I bejah tama.
I nađe me jedan zračak.
Svežina njeno radosno lice
a ja suva zelenkada bejah.
Kako me je opilo buđenje mladosti,
kako se na ove gorke usne nasmejah!
Kao da su mi oči njene rekle
da nisam više brodolomnik, sam,
i raznežih se kao od miline,
ja koga je bol pretvorio u kam.
Clockwοrk Plum, Ελένη Λεμονή © 11.03.2008