Badem
Έχει στον κήπο μου μια αμυγδαλιά φυτρώσει
κι ειν’έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει.
Μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.
Κι αλίμονό μου, εγώ της έχω αγάπη τόση! ...
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νερό και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά πού `χει στον κήπο μου φυτρώσει.
Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει.
Όσα δεν έχουν πέσει θα της πέσουν φύλλα,
και τα κλαράκια της θε ν’απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει.
Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ’αγάπη τόση!...
U mome je vrtu jedan badem nik'o
i tako je nežan, da jedva da diše.
Ali svakim danom, svakom zorom vene
radost svog cvata neće mi dati više.
Ali avaj, voleo sam ga toliko! ...
Svako jutro kraj njega idem i klečim
vodicom ga i suzama zalivam
badem koji je u mome vrtu nik'o.
Ah, laž njegovog života se privodi kraju.
Što mu još ne pade, pašće lišće,
A grančice pretvoriti u drvad.
Cvet njegov prolećni neće mi dati više.
A ja sam ga, jadan, voleo toliko!...
Clockwοrk Plum, Ελένη Λεμονή © 11.03.2008