Drapetsona
Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά Το `δερνε αγέρας κι η βροχή μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή. Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός κάθε παράθυρό του κι ουρανός Κι όταν ερχόταν η βραδιά μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί		Cu chiu şi vai făcută, sînge cu mortar, cuie călite-n chin şi plîns amar. Dar de la lucru seara cînd noi doi veneam, ne sărutam şi vise făuream. Chiar dacă vîntul o bătea, limanul dragostei era şi cuib de rîndunea. Ah, casa noastră-avea un sufleţel şi ea. Ia pirostriile, cimbrul şi iile, la Drapetsóna noi nu mai putem trăi, ia tot ce poţi lua şi, hai, steluţa mea, chiar şi săraci noi doi vom supravieţui. Un pat şi-un leagăn de copil într-un ungher, prin streaşină vedeam stelele-n cer şi fiecare uşă era un suspin, ferestrele – văzduhul cel senin. Dar cînd apoi sara venea şi strada, plină de copii voioşi, se-nsufleţea ah, casa noastră-avea o inimă şi ea. Ia pirostriile, cimbrul şi iile, la Drapetsóna noi nu mai putem trăi, ia tot ce poţi lua şi, hai, steluţa mea, chiar şi săraci noi doi vom supravieţui.
DETOBON © 14.03.2008

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info