Koska kirkastuu
Πότε θα κάμει ξαστεριά,
πότε θα φλεβαρίσει,
να πάρω το ντουφέκι μου,
την έμορφη πατρόνα,
να κατεβώ στον Ομαλό,
στη στράτα του Μουσούρου,
να κάμω μάνες δίχως γιους,
γυναίκες δίχως άντρες,
να κάμω και μωρά παιδιά,
να κλαιν’ δίχως μανάδες,
να κλαιν’ τη νύχτα για νερό,
και την αυγή για γάλα,
και τ’ αποδιαφωτίσματα
τη δόλια τους τη μάνα...
Milloin tulee tähtikirkasta
milloin helmikuu,
ottaakseni kiväärini
ja kauniin panosvyön,
laskeutuakseni Omalon tasangolle,
Musurοn kadulle,
tehdäkseni äideistä pojattomia,
naisista miehettömiä,
laittaakseni lapset
itkemään ilman äitejään,
itkemään yöllä vettä,
ja aamulla maitoa,
ja aamupäivisin
ihanaa isänmaata.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 24.03.2008