Crépuscules
Όταν ο ήλιος ξεψυχάει και ο εσπερινός χτυπάει τι είναι εκείνο που με τρώει λίγο λίγο κι όλο σκέφτομαι κι όλο σκέφτομαι κι όλο θέλω να φύγω Δειλινά σαν τα μαχαίρια δειλινά που σε πεθαίνουν μοναχά τα δυο σου χέρια μ’ ανασταίνουν Δειλινά σαν τα μαχαίρια δειλινά που σε πεθαίνουν μοναχά τα δυο σου χέρια μ’ ανασταίνουν Όταν ο ήλιος χαμηλώνει και η σκιά μου μεγαλώνει τι είν’ εκείνο που με σβήνει λίγο λίγο κι όλο σκέφτομαι, κι όλο σκέφτομαι κι όλο θέλω να φύγω Δειλινά σαν τα μαχαίρια δειλινά που σε πεθαίνουν μοναχά τα δυο σου χέρια μ’ ανασταίνουν Δειλινά σαν τα μαχαίρια δειλινά που σε πεθαίνουν μοναχά τα δυο σου χέρια μ’ ανασταίνουν		Quand le soleil décline Et que l'Angelus sonne Qu'est-ce qui me dévore peu à peu ? Et je pense sans cesse et je pense sans cesse Que je veux seulement partir Des crépuscules comme les couteaux Des soirs qui te tuent Tes 2 mains, seules, me ressuscitent Des crépuscules comme les couteaux Des soirs qui te tuent Tes 2 mains, seules, me ressuscitent Quand le soleil descend et que mon ombre s'allonge Qu'est-ce qui m'éteint peu à peu ? Et je pense sans cesse et je pense sans cesse Que je veux seulement partir Des crépuscules comme les couteaux Des soirs qui te tuent Tes 2 mains, seules, me ressuscitent Des crépuscules comme les couteaux Des soirs qui te tuent Tes 2 mains, seules, me ressuscitent
www.projethomere.com © 15.06.2008

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info