Peribanou
Περιμπανού τη λέγαν τα παιδιά, Περιμπανού
κι ήτανε δεκαπέντε χρονών
Έγραφε τ’ όνομά της στον καθρέφτη τ’ ουρανού
μ’ ενός πνιγμένου γλάρου φτερό
Μα της ζωής το κύμα το παράφορο
σάρωσε βάρκες και κουπιά
Και στο μεγάλο κόσμο τον αδιάφορο
ποιος τη θυμάται τώρα πια
Περιμπανού την έλεγα κι εγώ, Περιμπανού
κι ας μη με είχε ακούσει κανείς
Έμοιαζε με κοχύλι στο βυθό του αυγερινού
προτού καρδιά μου πέτρα γενείς
Μα της ζωής το κύμα...
Les enfants l'appelaient Peribanou
elle avait quinze ans
elle écrivait son nom sur le miroir du ciel
avec la plume d'une mouette noyée
Mais la vague violente de la vie
a balayé barques et rames
et dans le monde vaste et indifférent
qui se souvient d'elle encore
Moi aussi je l'appelais Peribanou
même si personne ne m'écoutait
elle ressemblait à un coquillage dans le reflet de l'étoile du matin
avant que mon coeur ne devienne pierre
Mais la vague de la vie...
stephellas, Stéphane © 24.11.2008